Bronisław Bouffałł : krótki przypis

Jednym z grupki studentów uniwersytetu w Heidelbergu, którzy w 1895 zabawili się w opisaną przeze mnie kiedyś słynną mistyfikację literacką dokonaną pod szyldem Wydawnictwa Dekadentów Polskich był Bronisław Bouffałł (1867-1949), późniejszy profesor prawa na KULu, dyplomata i popularyzator skautingu oraz mason. Poza rzeczonym młodzieńczym psikusem poetyckim, Bouffałł napisał później kilka rozpraw prawniczych, poradnik jeździectwa, admirującą brytyjski system imperialny broszurę zatytułowaną Autonomia kolonii angielskich (Warszawa, 1907), a także wydane w 1902 roku całkiem interesujące, ilustrowane Listy z podróży, które kupiłem niedawno w jednym z warszawskich antykwariatów, będące relacją z wyprawy do Maroka oraz na Wyspy Kanaryjskie, odbytej na parostatku „Zwenna”.

Intrygujące w tej książce jest przenikanie się typowej dla tamtych czasów mentalności europocentrycznej i kolonialnej skutkującej obecnością orientalizujących obrazów i opinii, z dobroduszną ciekawością świata autora i otwartością na inne kultury. Moją uwagę, a także pewną zazdrość zwrócił, nie wiem dlaczego, może aurą poczucia bezpieczeństwa oraz znamionami obfitości, a nawet luksusu, opis porządku dnia i posiłków na okręcie z nieśmiertelnym angielskim sosem miętowym serwowanym do każdej potrawy. Ale są też fragmenty bardziej ważkie, gdy np. Bouffałł opisuje ciągle funkcjonujący w początku XX wieku system niewolnictwa w Maroku, lub niepozbawione oszczędnych walorów literackich, gdy odmalowuje pustynne krajobrazy i morze. Szczegółowy biogram Bouffałła autorstwa Anny Szarek-Zwijacz, znajduje się w księdze Profesorowie Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, pod redakcją A. Dębińskiego, W. Sz. Staszewskiego oraz M. Wójcika, (Lublin 2008).